Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

zoo'n beetje kent, zie je... Wel en nou sta ik hier."

Hij wachtte even en toen zei hij:

„Hoe heet jij?"

„Karei!"

„Zoo Karei, vertel dan maar eens meteen wat je eigenlijk in je schild voert, want dat jij zoo maar zonder reden in het circus als stalknecht wilt gaan werken, daar geloof ik geen lor van. Laat ik jou eens goed aankijken... Jij lijkt wel groot voor je leeftijd, maar ik wil op staanden voet alle olifanten uit het circus achter elkander opeten, als jij ouder bent dan dertien!"

„Ik ben twaalf!" zei Karei bedremmeld.

„Asjeblieft twaalf," zei de man, „en dacht je, dat ik daar maar zoo inliep? Niks daarvan, hoor. Jongetjes van twaalf jaar kunnen we hier niet aannemen, marsch, maak dat je wegkomt en zorg, dat ik je nooit meer zie. Jij gaat onmiddellijk naar je vader en moeder terug, begrepen?"

De tranen sprongen in Karel's oogen. Al was hij nog zoo flink, dat was toch te veel voor hem.

„Hoe hebben we het nou?" riep de portier, „ga je daarom huilen, rare snijboon?"

Karei begon hoe langer hoe harder te huilen.

De portier kreeg medelijden met hem.

„Ga maar eens mee, jonge vriend," zei hij, „hier in mijn huisje, dan kan je op je gemak uithuilen en daarna een beetje water drinken... De menschen zouden denken, dat een ijsbeer je op je teenen getrapt heeft, zoo grien jij!"

In het kleine houten wachthuisje van den portier dronk Karei een groote kroes helder, koud water. Lekker was dat. Hij knapte er heelemaal van op.

De portier bekeek hem aandachtig en nieuwsgierig. Hij was er nog niet achter wat voor jongen Karei nu eigenlijk wel was.

„Vertel eens," zei hij, „wat kom je hier nou eigenlijk

60