Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

En hij vertelde van de kermislui en van Loebas en hoe de hond was weggeraakt.

Vader en moeder keken bezorgd, maar ze begrepen toch nog altijd niet goed, waarom nu juist Karei daarvoor terug moest komen.

Neef Hendrik vertelde het hun. Hij zei, dat Karei in het circus wilde probeeren werk te krijgen en zoo te ontdekken waar ze Loebas verborgen hielden.

״Dat is geen kleinigheid," zei vader.

״Nee," zei neef Hendrik, ״en om de waarheid te zeggen, heb ik er zelf ook niet veel voor gevoeld. Het is een heele waag, moet je rekenen."

״Dat is het!" zei vader, ״stel, dat het je gelukt om er binnen te komen, dan zal je toch heel goed uit je oogen moeten kijken."

״Niemand anders dan ik kan het doen," zei Karei eenvoudig, ״die Sardelli en Potterolie kennen mijn gezicht niet, en dan vind ik, dat ik het moet doen!"

״Tja!" zei vader en je kon aan zijn gezicht zien, dat hij wat trotsch was op zijn flinken zoon, ״je plicht moet je doen, dat is zoo... nou alla, ga dan maar."

״Maar geef me eerst nog eens een flinken zoen," zei moeder, en toen namen ze afscheid.

Het paard draafde vroolijk over den weg terug naar ״De Trekpot".

Eindelijk kwamen ze weer bij de boerderij. De andere jongens, Edo en Max en Willem, stonden al op den weg te wachten.

״Alles inpakken, jongens," commandeerde neef Hendrik, ״we moeten zoo gauw mogelijk het circus zien op te zoeken. Dan gaat Karei vooruit... en wij blijven steeds zoo'n beetje in de buurt. Eiken avond tegen een uur of tien, als de voorstelling afgeloopen is, komt Karei bij ons in den wagen om ons te vertellen wat hij dien dag heeft gezien."

Vlug was alles nu in den woonwagen gepakt. De

56