Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

leeftijd betreft... ik ben heel erg groot zeggen ze altijd... Ik weet zeker, dat ze daar niet naar vragen."

„Ik sta het vast en zeker niet toe," zei neef Hendrik.

„Maar daar is geen enkele andere manier om in dat circus te komen," zei Karei.

Ze bleven nog een langen tijd met elkander zitten praten en eindelijk zei neef Hendrik:

„Ik vind het goed, dat je naar het circus gaat, maar onder één voorwaarde...!"

„En die is?" vroeg Karei.

„Dat je vader en moeder het ook goed vinden."

„Dan weet ik het goed gemaakt!" zei de boer, „dan span ik onmiddellijk het paard voor den brik en dan rijden we, zoo hard als we kunnen, naar de stad. Daar spreken we met je vader en moeder en als die het goed vinden, dan gaan we zoo Loebas zoeken!"

„Hiep, hiep, hoera!" riepen de jongens. Het was net alsof ze zeker wisten, dat op deze manier Loebas terug zou komen.

* * *

Het vurige paard van den boer draafde weer lustig over den weg, terug naar het stadje, waar de jongens woonden. In den brik zaten de boer, die het paard mende, neef Hendrik en Karei.

Jonge, wat ging dat lekker en vlug, maar neef Hendrik cn Karei hadden geen vroolijke bui, want ze dachten aan Loebas en hoe ze het beest terug zouden krijgen.

De vader en moeder van Karei keken verwonderd, toen het rijtuigje voor de deur stilhield. Moeder was erg zenuwachtig; ze scheen bang, dat er wat met de andere jongens gebeurd zou zijn, maar neef Hendrik stelde hen spoedig gerust.

„De jongens maken het best, hoor!" zei hij, „maar er is wat anders!"

55