Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

״Kijk eens," zei neef Hendrik, „het is natuurlijk mogelijk, dat Loebas niet door de lui van het circus is meegenomen. Er kan hem een ongeluk zijn overkomen of een ander kan hem meegenomen hebben, maar ik kan mij dat bijna niet voorstellen, want ik ben vanmorgen al heel vroeg den heelen weg weer terug naar ons eigen stadje gereden en nergens wist men er iets van. Niemand van de politie had gehoord van een ongeluk, waarbij een hond was overreden of zoo. En niemand had verder op een andere manier iets van Loebas gemerkt. Er blijft dus niks anders over dan dat een van die lui van het circus den hond heeft meegenomen en we moeten dus achter dat circus aan."

„Dat is nou alles goed en wel," zei de boer, „maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Je kunt natuurlijk wel de politie waarschuwen en vragen of die in het circus gaat zoeken naar den hond, maar stel je niet voor, dat je het beest dan vindt. Ze verstoppen Loebas natuurlijk ergens. Er zijn in zoo'n kermisspul immers hokken en wagens genoeg."

„Tja," zei Willem, „en wat nog erger is... als Loebas in het circus is, dan is de dief of de dieven gewaarschuwd, dat wij verdenking hebben... en dan komt Loebas heelemaal niet meer terug."

„Precies!" zei neef Hendrik, „wij moeten doen alsof wij aan het circus heelemaal niet hebben gedacht en als we Loebas hebben ontdekt... dan pas moeten we de politie waarschuwen!"

Karei had den heelen tijd op zijn stoel zitten heen en weer te draaien. Het was net alsof hij iets wilde zeggen, maar het niet dorst. Anders was die Karei toch niet zoo'n schuchtere jongen.

Maar nu scheen hij toch eindelijk den moed gevonden te hebben. Hij opende zijn mond en zei:

„Ik geloof, dat ik er wel wat op weet!"

„Vooruit Karei," zei neef Hendrik, „niet zoo be-

53