Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

hè jongens, stond gisteren voor een bewaarschool te schreeuwen: Laat de sterkste er maar uit komen, ik lust hem!"

,,Ha, ha, ha!" lachten de jongens.

„Ja," ging neef Hendrik verder, „maar die Max moet je ook niet uitvlakken. Die is nog veel sterker dan zijn broertje. Die Max hè, is zoo angstig sterk, die neemt zich zelf zoo maar beet in zijn eigen borst en dan tilt hij zichzelf zoo boven zijn macht."

De jongens konden niet meer van het lachen en alle gekibbel was vergeven en vergeten.

Maar toen ze ophielden met lachen, moesten ze opeens weer denken aan Loebas, die verdwenen was. Loebas, met wien ze zoo prettig hadden gespeeld. Loebas, die zoo trouw op den woonwagen paste.

Loebas was weg!

De jongens gingen slapen en toen ze wakker werden, was hun eerste blik naar de plaats waar neef Hendrik's bed stond. Maar dat was ook al leeg. 's Morgens, zoodra de zon was opgegaan, had hij de boerderij verlaten en was op zoek gegaan naar zijn hond. Maar een uur of wat later kwam hij thuis en aan zijn gezicht zagen de jongens al, dat al zijn zoeken vergeefsch geweest was.

„De hond is en blijft gestolen," zei hij verdrietig.

„Door die lui van het circus," zei de boer.

„Maar hij zal en hij moet terugkomen!" zei neef Hendrik weer. En de jongens riepen uit één mond:

„We zullen net zoo lang zoeken tot wij Loebas

teruggevonden hebben."

* *

*

In de voorkamer van den boer zaten de jongens en neef Hendrik en de boer zelf rondom de groote tafel.

Zij hielden krijgsraad. Zij spraken erover op welke manier zij het beste den hond terug zouden kunnen vinden.

52