Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

kunnen doen. Ver weg kan de hond onmogelijk wezen!"

,,Goed!" zei neef Hendrik terneergeslagen.

De jongens rolden den woonwagen het erf op.

VIERDE HOOFDSTUK.

Daar stond de mooie Trekpot nu, maar Loebas was er niet.

De jongens waren er verdrietig van. Hoe trouw had het beest niet opgepast, toen de boer dien middag den wagen wilde binnengaan. En hoe prettig hadden ze niet met den hond gespeeld in het vijvertje. Neef Hendrik was in het water gevallen, zóó had de hond gestoeid.

Den geheelen avond praatten de jongens over niets anders dan over Loebas. Als ze op den weg hondengeblaf hoorden, liepen ze snel naar buiten om te zien of het Loebas was, maar eiken keer kwamen ze bedroefd terug.

Loebas was en bleef verdwenen.

Zouden ze den hond ooit weer terugzien?

De jongens hadden dien nacht bijna niet geslapen.

Het was dan ook werkelijk een verdrietig geval. Loebas, hun trouwe hond, was verdwenen en niemand wist waar hij was.

Ze hadden zich van den eersten nacht in den woonwagen heel wat anders voorgesteld.

„Als ik boven in de bovenste kooi lig," zei Edo tegen Max, „dan ga ik allemaal proppen papier in je mond stoppen, wanneer je beneden slaapt."

Maar Max, die zich niet de kaas van het brood liet eten, zei:

„Als je het hart hebt om dat te doen, zal je eens zien hoe ik me wreek."

„Ach man," zei Edo weer, „wat ben jij voor een ventje. Jij ligt lekker het eerst in het onderste bed en je kunt niks terug doen."

50