Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

die met de reizende stad de geheele wereld waren doorgezworven.

״Bent u al ver geweest?" vroeg Karei.

„Ver... ver," zei de clown, „de heele wereld is ons huis, en buiten ons huis zijn we nog nooit geweest, dus vèr waren we niet. Maar als je het precies weten wilt. We zaten drie maanden geleden nog in Zweden, mooi land jongens, en verleden jaar om dezen tijd lagen we te braden in de pampas van Zuid-Amerika. Als we in Nederland klaar zijn, gaan we naar België en zoo verder door naar het Zuiden en in Marseille schepen we ons in, want dan gaat de baas naar Zuid-Afrika. Als jelui dat ver vindt, wij niet, hoor!"

„En overal gaat het heele circus mee?" vroeg de boer.

„Natuurlijk," zei de ollifanten-temmer.

„Fijn!" zuchtte Karei.

„Niks fijn," zei de man weer, „dat lijkt maar zoo, hoor jongens! Niemand werkt harder in de heele wereld dan de menschen van het circus. Het is bij ons de doodgewoonste zaak van de wereld als je twee dagen en twee nachten achter elkander moet werken... en zonder te rusten natuurlijk. We breken onze tent zelf af, we bouwen het ding weer op en dan spelen maar. Zwaar werk, jongens... en de menschen? Onder het kermisvolk zit van alles."

Vreemd, het was nèt alsof de man bij de laatste woorden naar den clown keek.

„Uit alle landen komen allemaal lui in het circus, die denken, dat ze daar avonturen kunnen beleven. Raar goedje, hoor. Daar heb je onze Indianen..."

„Echte Indianen?" vroegen de jongens.

„Echte," zei de man, „ze verschieten niet in de zon en als je ze wascht krimpen ze niet. Jelui hebt zeker wel eens in boeken gelezen van Winnetou!"

„En van Old Shatterhand," riepen de jongens.

„Malligheid hoor," zei de man, „die Indianen van

48