Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

״Wilt u een beetje water drinken?" vroeg neef Hendrik.

„Niks hoor," zei de boer, „ik vind jelui toch wel een stel aardige jongens en ik vond het maar wat een kranige streek van u," dat was tegen neef Hendrik, „om mijn paard vast te houden. Als die op hol was geslagen, had ik hem het eerste uur nog niet terug gehad... Heb jelui geen zin om een eindje met me mee te gaan? Ik woon hier een kwartiertje rijden vandaan... en in de schuur staat fijne melk en op de planken liggen hompen kaas, jö, prima! En achter het huis is een groote plas, waar jelui kunt poedelen."

„Ja, fijn!" riepen de jongens en ze sprongen op uit het gras en gingen weer op hun fietsen zitten.

Alle vermoeidheid was verdwenen.

In het vooruitzicht van de komende dingen voelden zij zich frisch en monter.

Loebas, de trouwe waakhond, werd van het touw bevrijd.

Hij scheen met den boer goede vrienden te willen worden. Nu de jongens zoo vriendelijk tegen dien vreemde waren, vond hij het al lang goed.

Vroolijk blaffend sprong hij rond „De Trekpot", die, getrokken door de jongens, voorthobbelde over de stille

wegen naar de boerderij.

* *

*

Toen ze een twintig minuten gefietst hadden, wees de boer op een groote boerderij, die links van den weg lag.

„Daar woon ik!" zei hij. Het was een prachtig huis.

Het dak was van gloednieuwe pannen gemaakt en dat roode kleurtje stond wat aardig bij het groen van de vensterluiken.

„Woont u hier al lang?" vroeg neef Hendrik.

42