Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

Loebas was van onder den boom, waar de jongens lagen, met een grooten sprong op den boer afgesprongen en hapte met zijn scherpe tanden naar diens beenen.

Zijn geblaf klonk nijdig en dreigend.

De boer schrok er danig van en wist niet wat er aan de hand was, maar Loebas gromde door en toen zocht de man zijn redding in de vlucht.

Met een luiden schreeuw liet hij de leuning van het trapje los en zette het op een loopen.

״Loebas hier!" riep neef Hendrik vlug, maar het was te laat.

De boer rende zoo hard hij kon den weg op. Hij holde alsof alle honden van de wereld achter hem aan zaten.

Loebas was spoedig gekalmeerd, maar het paard van den boer was even erg geschrokken van het plotselinge geblaf. Het sprong heen en weer voor het lichte wagentje.

Neef Hendrik verloor geen oogenblik zijn zelfbe-heersching. Hij greep het vurige beest bij den teugel en hield het stevig vast.

״Kom maar terug!" riep hij luidkeels naar den boer, die op een afstandje stond te kijken. ״Kom maar terug... Karei, leg jij eens Loebas aan dien boom vast."

Pas toen de boer zag, dat Loebas veilig en wel aan den boom gebonden lag, kwam hij terug.

״Da's een kwaje, die hond!" zei hij.

״Hij is een zoaafchond," zei neef Hendrik eenvoudig, ״hij moet oppassen, dat er geen dieven komen of andere boosdoeners... tja en dan moet hij wel scherp zijn tegen alles wat vreemd is, waar of niet?"

״Daar heb je gelijk aan," zei de boer, ״maar toen het beest me daar net naar mijn keel vloog..."

״Mijn keel," gierden de jongens, ״hij vloog u toch zeker naar den zolder van uw broek."

״Houd je mond... apen," zei de boer, maar je kon zien, dat hij zelf ook lachte om zijn schrikachtigheid.

41