Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

naar voren. Maar nu sprongen de jongens een gat in de lucht van verbazing, want het was niet één bed, maar het waren er twee. En die stonden boven elkander, precies als aan boord van een schip.

״Het zijn kooien!" zei Karei.

״En we slapen boven elkaar," zei Edo.

״Ik moet bóven slapen!" riep Max, ״ik boven... ik heb 't het eerst gezegd."

״Aan boord van ״De Trekpot"," zei Hendrik, ״valt er niets te moeten... om de beurt slaapt er eentje boven en eentje onder... en in dezen hoek slapen Willem en Karei, ook in kooien. En hier vlak bij de deur slaap ik. We hebben allemaal vlak bij ons bed een raampje... dat geeft frissche lucht genoeg. Geloof maar gerust, dat we met ons zessen een massa pleizier zullen hebben."

״Met ons zessen," zeiden de jongens, ״met ons zessen... Max en Edo en Karei en Willem en Hendrik... dat is toch maar vijf..."

״Jelui vergeet Loebas, den hond," zei Hendrik, ״er moet toch ook eentje zijn, die 's nachts op ons past... Loebas gaat mee... en hij slaapt vlak bij mijn bed. Hij houdt een oogje in het zeil, wanneer wij slapen. Maar nu zal ik jelui verder laten zien, wat er in den wagen zit."

En Hendrik legde het hun verder uit.

Het was toch wel een handige kapitein, die ze hadden. Nergens in den wagen zag je kasten. Die had Hendrik heel slim onder den wagen en tusschen de wielen gemaakt. Zoo namen ze geen ruimte in en toch kon je alles meenemen wat je wou. Pannetjes en potjes en een prachtige primus waar ze op zouden koken en nog veel meer. En achter aan den wagen zat een ton stevig vastgeschroefd.

״Zit daar water in, kapitein?" vroegen de jongens.

״Geraden," zei Hendrik. ״We nemen ons eigen water

34