Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

״Leer jij 't nu maar eerst... en verder mannen, stel ik voor, dat we den woonwagen gaan bekijken. Eén ding nog. Die woonwagen is ons huis en hij hoort niet van mij alleen, nee... hij hoort van ons allemaal! We zullen er zuinig op zijn, nietwaar... mannen!"

„Ja kapitein," zeiden de jongens en toen gingen ze naar de plaats.

Van buiten was de wagen heelemaal wit geschilderd.

„Dat is tegen de warmte," zei Hendrik. „Nu wordt het binnen in de kar lang zoo warm niet."

Tjonge, tjonge, wat was die wagen mooi ingericht. Hij reed op vier auto-wielen en schudde zachtjes heen en weer op de sterke veeren. Hendrik legde de jongens alles uit.

„Zie je dat dak," zei hij, „als ik nu aan deze staaldraden trek, dan gaat de helft van het dak opzij... dat is makkelijk als je 's morgens den boel aan kant maakt... want dat moeten we ook doen natuurlijk... en hier, die plank is de tafel. Je tilt het ding op, je zet er die twee schuine pooten onder en klaar is Kees."

De jongens keken hun oogen uit van bewondering. Wat had die Hendrik dat allemaal prachtig gemaakt.

„En dit zijn de bedden," zei hij, „hoe noemen ze die dingen ook weer..."

„Klapbedden, kapitein," zei Karei.

„Precies, klapbedden, overdag is het net een kast en neemt het heelemaal geen ruimte in... en 's nachts is het een lekker bed... hier aan dezen kant slapen Max en Edo."

„In één bed?" vroegen Max en Edo.

„Nee... in twee!" zei Hendrik en er kwamen kringetjes om zijn oogen net alsof hij hard moest lachen, maar zich inhield.

„Maar daar is toch maar één bed," zei Edo.

Neef Hendrik antwoordde niet, maar sloeg het gordijn van het klapbed terug. Hij trok en daar schoof 't bed

Met de Trekpot op avontuur. 3