Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

mee op reis, als we midden in de hei wakker worden is dat wat gemakkelijk."

En voor aan den wagen kon je al zien hoe de fietsen zouden worden vastgemaakt. Heel eenvoudig. Daar zat een lange stang, die aan het einde precies een stemvork was. Tusschen de twee tanden van de stemvork reed je de fiets en die werd dan met een paar beugels zoo stevig vastgemaakt, dat hij niet kon omvallen.

„Ik ga links vóórrijden," zei Hendrik, „en Karei naast me, jij Willem, bent de spil... en Edo en Max rijden achter... en nu jongens gaan we weer naar binnen, want we hebben nog een massa af te spreken."

Eenige minuten later zat het heele troepje in de voorkamer.

Tante Antje schonk een kopje thee en presenteerde balletjes en neef Hendrik zat met een groot vel papier voor zich en schreef alles op.

Alles wat ze moesten meenemen werd netjes aange-teekend. Zoo konden ze niets vergeten.

En toen ging Hendrik vertellen welken weg ze zouden nemen.

De jongens vonden het praten over de reis bijna net zoo fijn als de reis zelf.

Toen het donker begon te worden, zei Hendrik:

„En nu als de wiedeweerga naar huis, vandaag is het Dinsdag... ik wil jelui geen minuut eerder hier zien, dan Donderdagmiddag. Als jelui dan van den meester de boodschap hebt, dat je overgaat, dan loop je eerst naar huis om het aan je moeder te vertellen... en dan kom je hier, begrepen? Vrijdagmorgen vertrekken we, 's morgens om zeven uur. Afgesproken?"

„Afgesproken, kapitein!" zeiden de jongens.

„Goeien nacht dan... mannen!" zei Hendrik.

De jongens stonden op.

„Dag tante Antje," zeiden ze.

„Goeien nacht, kap!"

35