Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

kookt... dat moeten we zelf doen... en geen vader, die ons komt toedekken 's avonds... we moeten maar zien, dat we zoo in slaap komen... en het is niet alle dagen mooi weer, jongens..."

De jongens keken ernstig. Tjonge, wat voelden ze zich gewichtig. Het was waar wat die Hendrik zei.

„En nu wou ik eerst even met jelui praten... want we moeten toch precies weten wat we aan elkaar hebben."

„Natuurlijk!" zei Karei.

„Om te beginnen," zei Hendrik, „moeten we maar denken, dat „De Trekpot" een schip is... en ik ben de kapitein, begrepen?"

„Hoera! Leve onze kapitein Hendrik!" riepen de jongens.

„Goed zoo, mannen," zei Hendrik. Wat klonk dat opeens echt! „Kun jelui fietsen repareeren?"

Alleen Karei kon dat een beetje.

„Dat moet jelui dan zoo gauw mogelijk zien te leeren. Ik zal je wel helpen. Want kijk eens, het gaat zoo, nietwaar. We trappen met ons vijven voor den woonwagen, maar alle banden gaan niet tegelijkertijd kapot. Stel je nou eens voor, dat de banden precies om de beurt springen, dan kunnen we die drie weken wel niets anders doen dan bandjes plakken. Dat gaat natuurlijk niet."

„Hoe doen we dat dan... kapitein?" vroeg Edo.

„Als een band springt, spannen we de fiets uit. We tillen de fiets in den wagen en terwijl de anderen verder rijden, plakt een van ons in den wagen het dingetje. Daarom moeten we allemaal leeren banden plakken... want het zou een rare boel worden als één man altijd de vervelende werkjes moet doen!"

„Ik vind banden plakken heelemaal niet vervelend," zei Edo... „ik wil wel altijd alle bandjes plakken!"

Hendrik lachte.

32