Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

keuken wachten, maar pas op, moeke, zei-d-ie er bij, dat ze niet op de plaats komen, want als die kleine kinderen met hun vingertjes aan den woonwagen gaan zitten peuteren, kan ik morgen weer van voren af aan beginnen."

De jongens gingen in de keuken. Een poosje zeiden ze niets, toen zei Edo uit den grond van zijn hart:

,,Tjakkes... wat een flauwe kwiebus is die Hendrik... als de kinderen met hun vingers aan den woonwagen komen, heeft hij gezegd... het lijkt warempel wel of we nog op de bewaarschool zijn!"

„Ik vind het ook een echte flauwe streek," zei Max, maar Karei lachte maar en zei toen:

„Jelui bent toch ook nog echt onnoozele hannessen... heb jelui dan niet gemerkt, dat tante maar een grapje maakte..."

En net op dat oogenblik ging de deur open. Neef Hendrik kwam binnen.

De jongens sprongen op hem toe: „Gaan we naar den woonwagen, Hendrik... toe, ga nu mee naar de plaats," riepen ze. Hendrik legde eerst een groot pak neer, dat hij op zijn arm droeg, daarna ging hij zitten en zei:

„Mannen... ja, kijk maar niet zoo onnoozel, daar bedoel ik jelui mee... mannen, voor we ons huis gaan bezichtigen, wil ik eerst eens even een verstandig woord met jelui praten."

De jongens keken verbaasd. Hendrik ging verder:

„Kijk eens mannen... zoo lang jelui hier in het dorp woont en je moeders voor jelui koken... zijn jelui nog maar kinderen... maar dat gaat zoo meteen anders worden. Wij met ons vijven... Willem en Karei en Edo en Max en ik, zei de gek... gaan zoo meteen drie weken lang de wijde wereld in. Geen moeder, die voor ons

31