Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

spoedig lagen zestien jongens naast elkander onder dien boom daar te snurken... te snurken of het geheele bosch met al de boomen in stukken gezaagd werd."

De heele klas lachte.

„Maar," zei de meester, „het mooiste komt nog. Want het werd al later en later en wij sliepen maar door. Maar thuis zaten onze ouders natuurlijk in ongerustheid en de veldwachter werd gewaarschuwd. De veldwachter ging er op uit en toen hij een paar uurtjes geloopen had, vond hij het heele slapende troepje natuurlijk. Maar, jongens, wat er toen gebeurde! We werden allemaal wakker geschud en doodmoe en met den slaap in onze oogen werd de heele troep, net als een kudde schapen, naar het dorp teruggebracht. We sjokten maar langs den weg en telkens als er een van de jongens zoo'n beetje wilde afdwalen, schoot de veldwachter, net als een herdershond, naar voren en riep: „Bij elkaar blijven... bij elkaar blijven!" Nee hoor, 't was geen gezicht... zooals wij daar liepen," zei de meester, „iedereen lachte ons uit en wij schaamden ons dood en ik wil jelui wel vertellen, dat we nooit meer lust hebben gehad om er in ons eentje op uit te trekken. Die eene keer had ons voor goed genezen van het idee om op je eigen houtje zoo maar van huis te gaan... dat is niks gedaan, hoor jongens!"

De jongens vonden dat ook.

„En," vroeg meester, „zal ik jelui nu eens een van de verhalen van dien echten wereldwandelaar vertellen, ik bedoel van dien man, die heelemaal uit Siberië was komen loopen?"

„Ja!" riepen de jongens.

De meester vertelde verder en het werd een prachtig en boeiend verhaal. De heele klas voelde, dat het verhaal eigenlijk voor Edo en Max en Willem en Karei bestemd was, die over een paar dagen zoo'n fijnen tocht zouden gaan maken met den woonwagen van neef Hendrik...

29