Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

om half drie bij het aardappelen winkelt je op den hoek van onze straat."

De jongens lachten zoo hard ze konden. Stel je voor, een wandeling over de geheele wereld.

Maar de meester zei:

„Daar moet jelui nu niet om lachen, want we meenden het erg heusch, hoor! En zoo kwam die Woensdagmiddag dan aan. Mijn eene broer had een flesch water in zijn zak... en ik twee boterhammen... en verder waren er nog veertien andere jongens. Met ons zestienen hadden we precies en welgeteld acht heele boterhammen en twaalf apothekersfleschjes met water. Maar dat hinderde niks niemendal vonden we. Woensdagmiddag precies om half drie gingen we bij het aardappelenwinkeltje vandaan. We zouden dan onze wandeling over de heele wereld gaan maken..."

De meester wachtte weer even en trok weer eens aan zijn sik.

Toen ging hij verder:

„Het was ongeveer net zulk mooi weer als vandaag... maar veel en veel warmer. We hadden nog geen half uur geloopen of we waren doodmoe, maar de een wilde dat niet weten voor den ander en zoo sjouwden we maar door. Op het laatst werd de warmte zoo verschrikkelijk erg, dat we het niet langer konden stilhouden en moe dat we waren, jongens, moe... dood- en doodmoe! Een van ons zestienen zei opeens: Zouden we niet even gaan rusten? Toen zeiden de andere vijftien natuurlijk: ja... enne... toen vonden we al gauw een boom met reusachtig veel schaduw. Daar gingen we toen liggen. Het was er lekker koel en onze beenen brandden als kooltjes vuur, zoo moe waren we."

Weer wachtte de meester even en de jongens hielden den adem in; wat zou er nu komen?

„En," ging de meester verder, „het duurde geen tien minuten of de een na den ander viel in slaap en al

28