Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

,,In mijn jonge jaren," zei de meester en hij trok een beetje aan zijn sik, net of hij er spijt van had, dat hij niet meer zoo jong was als de klas, „in mijn jonge jaren... had je die fietsen nog zoo niet. Daar waren natuurlijk wel menschen, die zoo'n... velocipède noemden ze die dingen toen... hadden. Dat was een soort fiets met heel groote wielen en heelemaal in de hoogte zat de fietsrijder... ik zeg, dat er wel menschen waren, die zulke ouderwetsche fietsen hadden, maar je mocht al blij zijn, dat je er vrij mee mocht rijden in de stad. Buiten behoefde je er niet mee te komen, want dan gooiden ze je eenvoudig van den weg af. Je maakte het verkeer veel te gevaarlijk, zeiden ze. Maar toen ik zoo oud was als jelui nu," ging de meester voort, „heb ik eens een man gezien, die bij ons in het dorp kwam en die had een wandeling gemaakt heelemaal van Siberië uit naar Nederland en nog veel verder. Dat had hij heelemaal geloopen. Hij was langer dan een jaar onderweg geweest en overal had hij rondgekeken en die man vertelde mij en mijn broertjes en zusjes en aan alle vriendjes prachtige verhalen van wat hij allemaal had gezien op die reusachtig lange wandeling."

De meester wachtte even en je kon echt merken, dat de jongens verlangend waren naar een van die verhalen van die man, die over de geheele wereld gewandeld had. De meester ging verder:

„En toen hij uit ons dorp vertrokken was, hadden mijn vriendjes en ik en al mijn broertjes en zusjes gewoonweg de wandelaarsziekte, zal ik maar zeggen. Er was maar één ding, waarover we wilden praten... en dat was... we moesten en we zouden ook om de heele wereld wandelen. De oudste van ons was amper elf jaar, maar dat hinderde niet, vonden we. Ik herinner 't me nog als de dag van vandaag... we hadden afgesproken, dat we Woensdagmiddag onze wandeling om de heele wereld zouden beginnen, Woensdagmiddag

27