Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

morgen niet op school, want dan ben je er gloeiend bij en blijf je zitten... enne dan komt er van de heele fietstocht niets."

De jongens werden stil bij de gedachte aan den dag van den overgang. Stel je voor, dat een van beiden bleef zitten. Dan was de heele tocht bedorven, want als je samen vrienden bent, dan moet je bij elkaar blijven in de vacantie; eerlijk is eerlijk!

Het werd hun een beetje bang te moede als zij aan die mogelijkheid dachten. Die meester van hen, die „Oome Teddy", was een strenge en als hij met jaartallen begon, was hij lang niet mis. Stel je voor, dat een van de twee niet overging. Niet met Kareis neef Hendrik mee. „De Trekpot" alleen zien uitrijden, drie weken thuis blijven en steeds maar dat akelige gevoel, dat je zoo meteen in de klas zou komen te zitten met de kleine jongens, die een jaar later dan jezelf op school waren gekomen. En dan alles weer opnieuw leeren... nee, je moest er niet aan denken. Maar of je wilde of niet... 't kwam hun steeds weer opnieuw in de gedachten.

Zoo pratend en zuchtend en nadenkend liepen ze naar huis.

„Slaap ze!" zei Willem.

„Nacht!" groette Karei kortaf. Hij was er stil van.

TWEEDE HOOFDSTUK.

Den volgenden morgen waren ze alle zorgen weer vergeten. De zon scheen. De lucht was blauw met hier en daar een klein wolkje.

Karei haalde Willem van zijn huis af en samen liepen ze hard in de richting van de school.

In de verte naderden Max en Edo.

„Zeg jongens," riep Karei opgewonden, „weet jelui 't al... Wat reuze suf van jelui gisteravond om naar huis te gaan..."

22