Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

velende vent, dien we uit zijn slaap hadden gehaald... en die smeet ons water op onze baadjes..."

„Tjémenikkie," gierde Karei, „wat waren wij nat..."

„Bakker Wittem zou zeggen... klits-klats-kledderre-nat..." lachte Willem en toen lachten ze allebei zoo hard, dat ze bijna tegen de huizen rolden van de pret.

Na een poosje zei Karei weer:

„'t Is toch wel een fijne vent, die bakker Wittem. Om ons zoo maar bij zijn oventje te laten zitten, totdat we heelemaal droog zijn..."

„En je dan nog koekjes er bij geven, zooiets moet je niet uitgommelastieken..."

„Nee, warempel niet... maar 't fijnste vanavond vind ik toch dien Hendrik, dien neef van me met zijn woonwagen."

„Wat een wijne fagen was dat..." zuchtte Willem, „geloof maar gerust, dat de kar van binnen nog mooier is dan van buiten. Die Hendrik kan reuzefijn knutselen. Ik heb me wel eens laten vertellen, dat hij eens een heelen Eiffeltoren heeft gebouwd van drie en zeventig doosjes lucifers... allemaal lucifershoutjes aan elkaar gelijmd... Daarvoor moet je een geduld hebben, dat je hooren en zien vergaat..."

Maar Karei geloofde niemendal van dat verhaal.

„Ach wat," zei hij, „een Eiffeltoren van allemaal lucifershoutjes... dat kan toch immers niet..."

„Dat moet je heusch niet zeggen," zei Willem, „ik heb wel eens gehoord, dat er menschen zijn, die van postzegels heele portretten aan elkander plakken... portretten van echte menschen en zulke groote portretten weet je, levenslang..."

„Levenslang?" zei Karei, „dat heet levensgróót!"

„Je weet er niets van... dat heet levenslang... als je heel groot op het portret staat, zoo met je hooge hoed op en je schoenen aan... dan sta je levenslang op het portret..."

20