Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

,,Moet je eens kijken," zei hij, ,,die Edo krijgt zoowaar de tranen in zijn oogen. Toe jong, ga nou niet huilen, zoo wordt je toch hoe langer hoe natter!"

,,I...i...iii...ik kan toch niet droog huilen," kermde Edo.

En toen schoten ze allemaal in een lach.

De bakker wreef eens langs zijn neus.

,,Ik geloof," zei hij, ,,dat ik er wel wat op weet!"

De jongens keken hem vol verwachting aan.

,,Als jelui nou eens met me meeging," zei Wittem, ,,en jelui ging bij mij in de bakkerij bij den oven jelu kleeren drogen."

,,Hoera!" riepen de jongens.

„Maar op één voorwaarde," zei de bakker, „ik laat jelui kleeren drogen, omdat ik niet wil, dat je met dat natte goed nog langer blijft rondsjouwen... maar vanavond vertel je thuis eerlijk, wat er gebeurd is. We houden dat niet stiekum, hoor... afgesproken?"

„Afgesproken!" zeiden de jongens.

„Top!" zei Wittem en toen liepen ze met hun vijven

naar de bakkerij, die om den hoek was.

* *

*

In de bakkerij was het warm. Het rook er naar brood en naar allemaal lekkere koekjes.

Wittem wees hun den weg, door de gang, naar den oven.

„Nou, kijk eens hier," zei hij, „het vuurtje brandt en jelui spulletjes zijn binnen een kwartier droog."

Karei en Wim en Edo en Max keken elkander eens aan.

„Nou, schieten jelui op?" vroeg Wittem.

„Ja, maarre..." begon Karei.

„Ooooo, ik snap 't al," lachte Wittem, „je bedoelt, dat jelui je moet uitkleeden en dat je hier natuurlijk niet alle vier in je nakie voor het vuur kunt gaan

14