Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

״Instappen heeren," kwam de directeur zeggen, „ik heb jelui allemaal bij elkander gestopt in een wagen, waar dekens liggen voor het geval jelui slapen wilt... door een deurtje kun je bij den chauffeur komen... jelui woonwagen „De Trekpot" heb ik op den trein laten zetten... het leek me een beetje gevaarlijk om met het lichte ding zoo hard te rijden... en nu, voorwaarts marsch, naar wagen 156...!"

De tocht door het donker begon!

Het werd een tocht vol spanning en avontuur. De weg was donker en er waren in de verte alleen maar roode lichtjes te zien. Die waren van auto's voor hen. Achter hen kwamen de andere auto's; het was een heel lange stoet. En af en toe raasde een groote roode auto met scherpe zoeklichten voorop langs den stoet, dat was de wagen van den directeur. Het leek net een herdershond, die driftig langs de kudde schapen rent om de dieren bij elkaar te houden.

De jongens waren al spoedig goede vrienden geworden met den chauffeur van hun auto. Thomas heette de man. Hij sprak een raar taaltje; wat het precies was wisten de jongens niet, maar ze begrepen hem en dat was de hoofdzaak.

Edo vroeg:

„Wat ben jij eigenlijk, Thomas..."

„Ikke... chauffeur!"

„Nee, dat bedoel ik niet... wat ben je, Hollander of Duitscher of Engelschman?"

„O," zei Thomas, „je bedoelt van mijn nationaliteit... tja, dat is niet zoo gemakkelijk gezegd: ik ben, om zoo te zeggen, niks!"

„Niks," zeiden de jongens, „dat bestaat toch niet."

„Tja, dat bestaat wel... ik ben wat ze noemen: statenloos. Kijk dat zit zoo... ik ben eigenlijk van huis uit een Rus, die in Polen geboren is... maar voor den grooten wereldoorlog was Polen Russisch,

120