Jacobus Fredericus de Brie

Nou staan blijven, jongen!

״Na U!" zegt Jacobus en hij heeft schik in zijn eigen slagvaardigheid, ״U morgen en ik over honderd jaar. Je komt huilend op de wereld, maar als je d'r van af mot, heb je toch altijd de duvel in, zoo fijn vond je het... D'r helpt geen lieve moederen aan. Ik heb dien brief gelezen. Ik weet m'n weetje en we zijn allemaal lucifers, maar ik laat met mij de kachel niet meer aanmaken."

״Als ik naar de politie ga, zal jij wel anders piepen, mannetje ..."

„En als ik naar de redactie van Het Volk ga, zal ik 's kijken of jij nog zoo'n hooischuur open־ zet, meneer de Yank van de tweede Goudsbloem־ dwars... Zal een mooi schandaal geven, als de buitenwacht hoort wat jelui van plan bent. Die uitvinder zal je beminnen, denk ik... Enne de concurrenten van je zullen me wat graag een standbeeld geven!"

„Verrek" ...!

„Na U!" zegt Jacobus. Hij moet warempel weer lachen om zijn eigen mop.

Het is nu weer vele minuten stil in de kamer. De klok knabbelt aan den tijd. De cigaret is op־ gebrand. Jacobus neemt een nieuwe. Laat het oude eindje rustig liggen stinken!

„Je bent een verdommeling", zegt dan eindelijk John Masters.

18