Die-en-die is er nòg ...

dat had ontdekt? Oh, doodeenvoudig kunstje. Zuid Amerikanen laten minstens twee maal per dag hun schoenen glimmend poetsen, en hun pantalon is nooit zonder vouw.

We hebben een half uurtje samen gebabbeld over alles en nog wat. Toen moest ik naar een afspraak. Maar voordat ik vertrok, moest ik hem beloven, dat ik die avond, na het diner bij hem op visite zou komen. En ik moest het goedvinden, dat hij nog een paar vrienden nodigde.

Ik ging naar mijn afspraak en daarna naar ,Ambassador' terug om een hapje te eten en warm ondergoed aan te trekken. Want tot vijf uur 's middags is de temperatuur in die bergstad tropisch, daarna voel je de rheuma langs je benen omhoog kruipen. Er lag een boodschap voor me op mijn hotelkamer. Of ik niet naar het afgesproken adres wilde komen, maar naar een villa aan het randje van de stad.

Het was het huis van dr. Friedrich Hollaender, de componist, die vóór de Hitler-razernij Duitsland overmeesterde, bij de Ufa had gewerkt. Herinnert U zich nog: ״Das muss ein Stueck vom Himmel sein"? Dat was van hém.

Buiten in de tuin geurden de exotische bloemen van het Venezolaanse hoge land.

Binnen was het: Berlin im Jahre neunzehnhundertacht-undzwanzig.

Behangetjes vol met portretlijstjes. Foto's van filmsterren met opdrachten: Für meinen lieben Freund . . . Dank für Alles . . . Auf Wiedersehen . .." Op tafel stonden schotels met Lebkuchen en Kasekuche en in een hoek van het vertrek zaten een paar gasten

98