Die-en-die is er nòg ...

״Ik denk, dat je een verkeerde keuze hebt gedaan. Joden in Nood? Nee, dat is niet de juiste titel." „Wat had ik er volgens Uw idee dan op moeten zetten?" vroeg ik hem.

Hij dacht even na en zei langzaam:

״Hier kunt U lezen wat het ghetto aan de Joden heeft

misdreven."

De jaren vergleden. Het werd 10 Mei 1940 en het grote ongeluk barstte los over Nederland. En omdat een ongeluk nooit alleen komt, trof het onweer met volle hevigheid de Joden in Amsterdam en in andere plaatsen. De gruwelen van de Middeleeuwse Zwarte Dood waren kinderspel vergeleken bij de genoegens der Duitsers, dat volk van dichters, denkers, dieven en doodslagers. Het uur kwam, eindelijk, eindelijk, eindelijk!, dat de mensen weer onbekommerd uit hun huizen mochten komen en elkander toeriepen, dat ze bevrijd waren. Spoedig daarna hoorde ik wat er met meneer Maandag was gebeurd. Toen de blonde gorilla's hèm en zijn achterlijk zoontje en zijn zieke vrouw en David kwamen halen, David, die pas dokter was geworden — toen had meneer Maandag de ingang van zijn kelderwoninkje verschanst. Op zijn primitieve manier. De stoffige jampotjes met de wonderlijke brouwsels had hij uit het loodsje gehaald, en hij had bleekpoeder ingeslagen. Kilo's bleekpoeder en vele flessen zoutzuur. Bleekpoeder in zinken emmers in het portaaltje en de flessen met zoutzuur er naast. Als de antisemieten zouden komen, zou hij de zoutzuur op de bleekpoeder gieten. Dan kwam er geen vijand door. Hij kon het weten; hij had immers de natuurwetenschappen bestudeerd en de kunsten der oude alchemisten. Hij zou vechten als een

57