Die-en-die is er nòg ...

die dingen toch bedenken. Je hoort zoveel anecdotes. Die moeten toch een begin hebben." Sinds veertig jaar weet ik het antwoord. Veel moppen hebben hun oorsprong bij hém gevonden. Veel moppen, die heden ten dage nog met smaak en verve als de laatste goeie nieuwe worden verder verteld. Meneer Maandag ligt vast en zeker in zijn graf te grinniken, wanneer hij hoort hoe de mensen nu nog lachen om de humoristische verhalen, die hem veertig jaren geleden zo maar ingevallen zijn; alsof toen een onzichtbare clown naast hem stond, die ze hem influisterde. Hij bezat een speelse geest, een ongebreidelde fantasie en een merkwaardig gevoel voor het incongruente.

Toch had hij niet het uiterlijk van een geestig man. Eigenlijk was hij een melancholisch mens. Om zijn mond lag de milde, ietwat droeve trek van de wijsgeer, die de wereld heeft gezien, de mensen heeft begrepen en hun alles heeft vergeven. Uit zijn mond heb ik nog nooit een scherp oordeel over een medemens horen komen. Wanneer men hem bijvoorbeeld vertelde, dat een of andere buurtgenoot een intens-gemene streek had uitgehaald, zo infaam, dat iedereen er schande van sprak, dan placht meneer Maandag te mompelen:

„Nebbisj ... niemand haalt een gemene streek uit voor zijn pleizier."

Zoveel vergevensgezindheid wordt nooit begrepen, en zeker niet gewaardeerd. Vooral wanneer het duidelijk was, dat de boosdoener de gemene streek heus niet uit noodzaak, maar werkelijk uit snood en boosaardig plei-zier had bedreven.

„En als die man dan inderdaad voor zijn pleizier slecht is," zei meneer Maandag, „dan moet je dubbel medelijden met hem hebben. Nebbisj."

39