Die-en-die is er nòg ...

In het ״Russensjoeltje" kon men altijd wel een of twee Joden aantreffen, wier familie van ouder op ouder in Nederland had gewoond. Ze bezochten het kleine kerkje echter niet, zoals een vreemdeling in het buitenland bezienswaardigheden gaat zien. Er was iets anders, dat hen naar de Kerkstraat trok. Tijdens de dienst was het kleine huis des gebeds vervuld van een hartstochtelijke geloofsijver. De biddenden sloegen zich op de borst in een soort razernij van boetedoening en onderwerping. De melodieën der gezangen waren vol wilde klanken. Het was de Amsterdammers te moede alsof ze iets hoorden en zagen, dat ze zich herinnerden zonder het te herkennen, iets van eeuwen geleden, toen hun eigen betovergrootvaders nog in kaftans liepen, met pijpekrullen langs de slapen en mutsen van vossebont op het hoofd . . .

Meneer Maandag! Die naam was natuurlijk een bron van een lange reeks grappen. Allemaal woordspelingen. De wijzen uit het Westen hebben weliswaar verordineerd, dat woordspelingen niet de echte humor vertegenwoordigen, en dat toespelingen op namen bepaald gebrek aan geest verraden, maar ik ben zo vrij met hen van mening te verschillen. Ik heb te veel werkelijk geestige grapjes horen maken op de naam Maandag. De meest voor de hand liggende hoorde men natuurlijk, wanneer de schoenmaker aan de deur kwam vragen of er voor hem nog iets te repareren viel: „Dag juffrouw ... is er nog wat te zeggen voor de schoenmaker?"

„Dag meneer Maandag . .. waarom komt U nou vandaag, meneer Maandag. Vandaag is Uw dag niet. Dat moet U toch weten, zou ik zo zeggen. U had gisteren moeten komen, vandaag is het Dinsdag, meneer Maandag."

36