Die-en-die is er nòg ...

״Waarom zucht je nou? Zeg liever, dat je het me verbiedt."

„U laat zich nog al wat verbieden."

„Moest er nog bijkomen, een kind, dat z'n moeder iets

verbiedt. De omgekeerde wereld."

Al had moeder zich dan duizendmaal voorgenomen niet kwaad te worden, die toon ergerde haar. „Als U honderd jaar oud bent, moet U nog als een kind behandeld worden," mopperde ze, „U wil nou eenmaal niet naar rede luisteren. Nou goed dan: ik verbied het U."

Grootmoeder haalde minachtend de schouders op. „Elke week hoor ik hetzelfde: ik verbied het U . .. ik verbied het U." Ze herhaalde moeders woorden op precies dezelfde toon als ze gesproken waren, als een papegaai. „Zeg eens een keertje wat anders dan: ik verbied het U . .. Je wordt zo vervelend." Dan liep moeder de kamer uit; ze had de strijd verloren. Elke Maandag verloor ze de strijd. Elke Dinsdag stond grootmoeder aan de wastobbe, met een rood hoofd en opgestroopte mouwen. Ze boende niet, ze vocht met het wasgoed. Ze beukte en mepte het, alsof het een vijand was. En als het laatste hemd knock out geslagen was, keek ze triomfantelijk rond. De grote was kon haar niet overwinnen, zij was nog altijd de sterkste. Toen grootmoeder tegen de tachtig liep hebben vader en moeder besloten, dat het geploeter aan de wastobbe nu afgelopen moest zijn. Al moesten ze het ouwe mens er vandaan jagen. Natuurlijk verloren ze het. Grootmoeder stond om twee uur 's nachts op, sloop naar de keuken. Deed de deur op de knip. En ging weer schrobben, zo onhoorbaar mogelijk.

„Ik schaam me dood voor de buren," zei moeder die

23