Die-en-die is er nòg ...

gegil en na een paar minuten was grootmoeder weer volkomen rustig. Haar boosheid was gewoonlijk dan meteen verdwenen.

Die zenuwtoevallen waren voor de familie, en vooral voor moeder, vrij lastig. Vooral toen grootmoeder Gitele bij ons kwam inwonen, nadat al haar kinderen goed en wel getrouwd waren. Als ze haar zin wilde doorzetten en ze dreigde: ״Anders gooi ik me in de zenuwen," won ze zonder moeite. En ze kon eigenwijs en eigenzinnig zijn. In onze huishouding had ze een aantal karweitjes voor zich zelf gereserveerd. Er waren bepaalde gerechten, die alleen door haar mochten worden klaar gemaakt. Dat kon zij alleen, beweerde ze. Onzin, moeder kon het net zo goed, maar grootmoeder ontkende dat. ״Anders gooi ik me in de zenuwen ..." Uit.

Spiering bijvoorbeeld, gebakken spiering. Grootmoeder beweerde, dat er in de spieringen wurmen zitten, kleine witte wurmpjes. En dat ze die eruit moest halen, voordat ze werden gebakken. Ze lustte wel gebakken spiering, geen gebakken wurmen. Of er werkelijk wurmen in een spiering zitten, waag ik te betwijfelen. De witte krinkeldingetjes in het vlees van de visjes, zo heeft een bioloog mij eens uitgelegd, zijn geen echte wurmen. Goed, bij ons thuis was iedereen er van overtuigd, dat het wurmen waren; afgelopen. Die wurmpjes dan moest je er met een fijne naald uitpeuteren, en daartoe moest men spierinkje voor spierinkje tegen het licht van een oliepitje houden. ״Dan zie je die vieze wurmen zó zitten," beweerde groot-m jeder.

Wurmen uithalen was haar werk. Niemand dorst haar het alleenrecht op dat karwei te ontnemen. Maar over zenuwtoevallen gesproken, iedereen kreeg er de zenuwen

21