de witte zaal met de witte bedden en de patiënten in hun witte bedkleren, naar de verpleegsters in hun witte schorten, kon je na elke vraag een gezicht van een patiënt zien óplichten van spanning. Dat was een vraag van hèm of van haar.
Je keek naar zo'n gezicht en je voelde een klem op je mond komen. Waar engelen bang zijn hun voetjes te zetten, moest het aetherforum met de lompe zelfverzekerdheid van gezonde mensen, raad verschaffen. Op zo'n ogenblik voelt een mens zich klein en arm.
111