De wereld is rond, maar mijn zolen zijn plat

'Misschien heb je die ene keer niet lang genoeg aangehouden.' Kijk, kijk, dat was nou die Riekie van 't rehie leven. Ze vertelt me alles wat ik wil weten. Haar systeem om mensen uit Naziland te redden is eigenlijk heel eenvoudig. Het werkte al drie maanden. Nederlanders uit de grensstreek hebben voor het grensverkeer tussen Duitsland en hun eigen land geen echte pas nodig. Aan een officieel vodje papier, dat gemakkelijk te krijgen is, hebben ze genoeg: een grenspasje. Zij kunnen uiteraard wel met een echt paspoortboekje de grens over, maar dat hoeft niet. Riekie heeft een dertigtal brave mensen weten te bepraten. Die hebben voor zoveel guldens per stuk hun paspoort van het stadhuis gehaald, een deftig boekje met foto, stempels, zegel, in naam der Koningin. Vervolgens heeft Riekie voor die dertig een autobustocht naar de Dom van Keulen georganiseerd; een vakantietripje om kennis te maken met de Kultur. Als de bus de grens passeert, wuiven de zingende passagiers verheugd naar de Zollbeambten und Paszekontrolle. Ze laten de moffen trouwhartig hun grenspasje zien (maar de officiële deftige pas van zoveel guldens per stuk blijft in de binnenzak van hun colbertje). Dan gaan zij met hun dertigen troeladiejéé in Keulen rondba-vianen. Zij slurpen hun biertjes zeer luidruchtig. Würstchen kauwend betuigen zij hun devotie aan Wodan. Vol Kultur gaan die dertig dumme Holländer dan tegen vier uur voor een afzakkertje de Keulse Dom van binnen bekijken. Daar zitten twaalf Joodse vluchtelingen ongeduldig en toch gedwee te wachten. Een dozijn Nederlanders geven stiekum hun grenspasjes aan de twaalf vluchtelingen. Nu gaat het gezelschap weer naar de autobus. Alleen ... twaalf Nederlanders blijven in de Dom achter, zonder pasje, maar mét paspoort. De vluchtelingen met de geleende pasjes bezetten in de bus de stoelen op de hoeken van het gangpad. Voor de ramen moeten alleen maar Nederlandse gezichten te zien zijn. Dan gaat het in uitgelaten stemming weer naar de grens. De Duitse douane kijkt met weemoed naar de grensgangers.

92