De wereld is rond, maar mijn zolen zijn plat

Verder gelooft hij onvoorwaardelijk dat niet zijn gesimuleerde krankzinnigheid, noch zijn Annie, evenmin de brave wachtmeester, de telefoon of de zenuwartsen voor hem de deur in de muur van Nederland hebben open gesesamd. Kan wel zijn, maar ik ben die Sesam geweest, ik en niemand anders. Hoe vaker ik hem zeg dat hij onzin praat, des te hardnekkiger wordt zijn dankbaarheid: nou goed dan, Meyerke, Jiddel Sesam! Hij gaat in Amsterdam aan een kade (water!) wonen; zijn huiskamer in het nieuwe zuid is: Berlin.

Tegen Annie zegt hij: 'Je moet liefde voelen voor je nieuwe land.'

'Maar hoe kan ik dat? We zijn pas hier?'

'Je moet het willenl Als de gracht stinkt, moetje tegen jezelf zeggen: dat is eau de cologne.'

Riekie de Vries

DIT is nog steeds 1933. Er wordt door weinig mensen veel vergaderd. Altijd over hetzelfde onderwerp: hoe kunnen we Joden helpen uit Duitsland te ontsnappen? Als in de vergadering van zo een klein comité de naam van Riekie de Vries valt, vraag ik: 'Riekie de Vries?'

Ze blijkt een soort Nederlandse Rode Pimpernel te zijn. In haar eentje een Maatschappij tot redding van Joodse vluchtelingen. Riekie de Vries... die naam doet in mijn geheugen een belletje rinkelen.

'Ik heb vroeger een meisje van die naam gekend. In de Rapenburgerstraat.' 'Die is 't.'

In die jaren groeide ik uit mijn puberteit in de wereld der politiek, en ik dacht dat ik altijd schone handen zou kunnen houden. Ik ijverde voor verbetering door organisatie, met minder dan de hele mensheid was ik niet tevreden. Ik verkondigde luid-

90