De wereld is rond, maar mijn zolen zijn plat

DE KLEINE ARK

Een landrot, die de 'Ripon' aan de kant zag liggen met de hoge deklast, dacht: 'Als die schuit straks op de lange deining slingert, kapseist het hele spul.'

Maar van de rommel aan dek trok captain Bill Iden zich niet zo veel aan. 't Was hoog-opgaand spul, dat bij elkaar niets woog, betrekkelijk dan. Het zwaarste stuk was het geraamte van een boortoren; dat moest naar Edinburg. Op het achterdek krioelde een minidierentuin. In een wrakke kooi met een roestig traliewerk kwijnde een jonge antilope; het dier was ononderbroken zeeziek. In een onnoemelijk aantal kistjes kleumden een twintigduizend exotische vogeltjes; de stumpers zaten bibberend tegen elkaar gedrukt. Tussen kisten en kooien scharrelden een paar Caracul-schapen: die moesten in Engeland het begin vormen van een eindeloze dynastie van bontmantels. Duizendmaal per dag ontdekten die zotte beesten tot hun verbazing, dat er op plaatijzer geen gras wil groeien. De bemanning zei: 'Ze hadden de schuit beter "de kleine Ark" kunnen noemen.' De 'Ripon' hijgden aamborstig langs alle haventjes op de kust. Maar zelfs deze langzame verandering van klimaat konden de tere vogeltjes niet verdragen. Elke ochtend veegde de bemanning een berg lijkjes in zee. 'D'r blijft niet één leven,' zei Nick Mill-bank, de bootsman, tegen me. Hij was bezig het dek schoon te spuiten. De Caracul-schapen maakten er een mestvaalt van. 'Hoeveel hebben ze voor die vogeltjes betaald?' 'Tien voor een penny. In de bush-bush zit het stampvol met die beestjes.'

׳Hoeveel hebben we er geladen?'

69