De wereld is rond, maar mijn zolen zijn plat

fabriek liep goed en Winnifred, dat is mijn dochter, zorgde voor de huishouding. Maar ja, hoe gaat dat. Er kwam een vrijer. Marck. Ik mocht hem niet. Welke vader houdt wél van de man, die hem zijn dochter komt ontnemen. Maar Marck was zo'n aardige jongen. Ik haalde hem in de zaak. Ze trouwden en er kwam een dochtertje, dat ze naar mijn vrouw noemden. Alice. Well, sir, om het kort te maken, die Marck intrigeerde me uit mijn eigen fabriek. Ik verdomde het een aalmoes van hem aan te nemen. Well, toen ben ik maar gaan zwerven. Hobo, Bum, noem me maar hoe je wilt.'

'Je zou het liefste naar je dochter en je kleindochter terug willen?' 'Je kunt me even goed vragen of ik Secretaris Generaal van de Verenigde Naties wil worden . ..'

'En stel, datje dat was.. . wat zou je dan doen? Naar huis teruggaan?'

'Als ik Secretaris Generaal van de Verenigde Naties ben, sticht ik een organisatie om cadeautjes te geven aan kleine kinderen, die geen grootvader meer hebben.'

Ik verzeilde eens in Mexico City, want ik wilde de muurschilderingen van Prima de Rivera zien. De grootste en mooiste beeldroman ter wereld. Als je er lang genoeg naar kijkt, heb je een uitgebreide bibliotheek doorgelezen. Van Hernandez Cortes, die met twintig paarden en syfillis het rijk van Montezuma veroverde voor zijn heilige Majesteit in Madrid - hij staat er afgebeeld als een afzichtelijk gedrocht uit de hel met puisten en in een vergevorderde staat van dementia praecox - via Karl Marx en Friedrich Engels en Lenin naar de tegenwoordige tijd. Veel groen en rood, maar alle Indianen zijn in blanke kleuren geschilderd. Het zijn huizenhoge schilderstukken. Je kunt ze van verre zien. Maar als je ze wilt bestuderen, moet je dringen. Er staan de hele dag drommen Indianen, op blote voeten, een vuile poncho om de schouders, 's Morgens als het museum opengaat, beginnen ze te kijken en 's avonds moet de bewaker ze tot heen-

64