De wereld is rond, maar mijn zolen zijn plat

Samen gingen we Skid Row betreden.

Toen we de chile con carne naar binnen gelepeld hadden, ontdooide zijn stem, de Porterhouse steak, groter dan het bord en hoger dan de Empire State Building deed zijn stugheid smelten, en nadat we voor de spijsvertering een paar glaasjes vuurwater hadden gedronken, begon de Niagara van zijn fantasie ongebreideld omlaag te storten. Terwijl hij mij gedetailleerd verslag uitbracht van zijn omzwervingen op aarde, de honderden ogen van evenzovele naalden waar hij doorgekropen was, de vijanden, die hij koud en de vrouwen, die hij sizzzzzling hot had gemaakt, kon ik mij niet aan de indruk ontworstelen, dat hij bezig was een stapel beeldromans uit het hoofd op te zeggen, maar wat doet dat ertoe?

Vroeg ik hem tenslotte: 'En als je nou alles wat je hebt gezien in één zin moest samenvatten, wat zou je dan zeggen?' Declameerde hij: 'Waar ter wereld ze zich bevinden en in welke kleur hun huid ook is geverfd, overal op aarde willen de gewone mensen precies hetzelfde. Ze willen met rust gelaten worden. De pest is alleen maar dat de mensen het niet van elkaar weten.'

Omdat ik ook niet meer langs een rechte streep kon redeneren, vulde ik zijn filosofie aan: 'En deze toestand van algemene onwetendheid is de grondslag van wat ze politieke wetenschap noemen.'

Gaf hij me een klap op mijn sleutelbeen: 'You said it buddy.' Pas veel later op de avond kreeg ik, geloof ik althans, de kans een glimpje te zien van het uurwerk, dat hem voortbewoog. We raaskalden een beetje over pohtiek toen hij met dikke jenever-tranen proclameerde: 'Als ik anders had geleefd, was ik misschien President geworden van de Verenigde Staten.' 'Welja, waarom eigenlijk niet.'

Maar onverdroten ging hij verder: 'Ik had een houtzagerij, verderop in het Noorden. En een vrouw en een dochter. De dochter aanbad ik. Toen ging Alice dood, dat was mijn vrouw. De

63