De wereld is rond, maar mijn zolen zijn plat

ren stuk voor stuk zijn bloedeigen dochters, mein' Sara, mein' Judith, mein' Lea, mein Mirjam, mein' Ruth, mein Delilah en mein' Deborah, maar amazones waren ze niet, want hun bé-haatjes waren zwaar en evenwichtig gevuld. Niet alleen aan de Sjabbestisj¹) waren ze schatjes, ze deden op galopperende knollen wat u en ik nog niet eens op het asfalt van het Damrak kunnen. De mensen braken de tent af als deze gezegende meisjes samen op de rug van één paard door de piste stormden, zeven jid-disje Heemskinderen. In hun anderen kolkte onversneden zwer-versbloed, maar nergens sloeg het hart wilder dan bij Johannes Jäger, een journalist, die evenals ik op zoek naar lekkere copy, met het circus meetrok. Johannes was verliefd, niet op één, maar op alle zeven dochters van Köniott, op alle zeven tegelijk, ik wou maar dat ik wist wie ik kiezen kon, Marie, Margot of MadeIon. Omdat hij in een zo welvoorziene collectie geen keus kon maken, en het toch wel een beetje ongewoon zou zijn - zelfs voor de oude Bela - als iemand om veertien handen tegelijk was komen vragen, bleef besluiteloze Johannes in het circus hangen, hij trok met de zeven amazones mee naar Zuid-Amerika, waar Sarrasani grandioos op de fles ging en niemand heeft mij ooit kunnen vertellen, waar die zeven lieve knuffeltjes en hun aanbidder gebleven zijn. Wie weet, misschien leven ze wel lang en gelukkig met z'n allen in een villa 'De Zevensprong' en hebben ze een paardestal vol kinderen, zeven moeders en maar één vader.

Ik herinner me dat ik omstreeks 1936 een beetje aan het dolen was geraakt langs de kust van West-Afrika. Op de ka van Las Palmas had ik vriendschap gesloten met een joviaal Frans kapi-teintje, dat me wel mee wilde nemen, bestemming een paar haventjes verder aan de overkant. Ik moest er in elk geval in Casablanca af. Het schip heette 'Imerethië II', maar op een koperen plaat stond de oorspronkelijke naam het was zowaar een oer-

^l) Sabbathdis.

60