De wereld is rond, maar mijn zolen zijn plat

schreven minutieus als een Polaroid-plaatje het vertrek uit New York, maar op bladzij drie hadden de conventionele bedenksels het al glorierijk afgelegd tegen zijn échte gedachten. De hand van Jack Robinson schreef de lettertjes, maar achter dat medium stond ene Bokke Hooyinga uit Tynje, een kind, grommend van de honger, verbitterd tot in het merg van zijn Friese botten, Willem III is een tyran, in Nederland bestaat geen vrijheid, lang leve Domela Nieuwenhuis, wie het goed met het vaderland voor heeft, legt een bom onder het Binnenhof, onder het Paleis en onder het huis van dominee Ytze Geenraadt.

Ik belandde eens, als enige passagier op een Libertyschip in de haven van Jacmel op de zuidkust van Haïti. Aan de kant lag een zeilscheepje, een schoenertje uit de Franse Bazar, het hele ding zal zeven ton hebben gemeten. De bemanning bestond uit een komische voordracht voor één heer, die een gezicht had in de vorm van een peerdrupsje met een baardje, en bééldige vergeet-mij-nietjes onder zware blonde wenkbrauwen. Adonis was in zijn dooie eentje in dit drijvende asbakje uit Frankrijk naar Haïti komen zeilen, hij had er drie maanden over gedaan of drie jaar, hij kon er zelf geen wijs meer uit. 'Waarom doe je dat, Sinbad?'

'Weet ik niet, ik geloof tenminste niet, dat ik het weet. Ik wil niets weten. Ik vind het helemaal niet nodig, dat ik de reden van mijn handelingen ken.'

Voor zijn tocht over de oceaan had hij nauwelijks honderd woorden over. 'Wat kan er eigenlijk gebeuren als een scheepje van zeven ton op de lange Atlantische deining slingert, de passaat je voortjaagt, je het roer vastzet en jezelf in je kooi te maffen gelegd hebt?' Kweelde hij verder: 'Kijk, als je nou 's avonds midden op de oceaan zit, dan ga je toch wel eventjes nadenken. Zuidelijk van je liggen een goede twintigduizend kilometer en dan heb je de Zuidpool, en naar het noorden nog eens twintig duizend van die dingen en dan kom je pas aan de Noordpool. Voor

57