De wereld is rond, maar mijn zolen zijn plat

'Mousje, ze zeggen de wereld is rond.'

'Nou, en? Dacht je misschien dat de wereld het model heeft van een roomhorentje?'

'De zolen van mijn schoenen zijn plat. Van alle mensen trouwens. En de wereld is niet plat maar rond. Dat past niet bij elkaar.' 'Alle tsores¹ komen omdat de platte mensen niet passen op de ronde wereld.'

'Nee, dat niet, maar de mensen, ze zeggen zoveel. Ik vind het

toch een mesjokke idee.'

'Waarom?'

'Weet ik niet, ik ben maar Mousje Turk. Maar als jij wil gaan varen, dan wil je zoeken naar 't plekje waar jij op past.' Ik ben géén lichtmatroos geworden, want mijn geheim lekte uit.

Varen, ik mócht niet van thuis. Maar mijn heimwee naar de verte bleef. Ergens moest toch een plek zijn, waar de voetzolen der mensen precies passen op de ronde aarde.

Spoorwegovergangen waren het paradijs van mijn kinderlijke droom. Heel ver weg komen de rails bij elkaar en daar moet je naar toe. Nu was in de Rapenburgerstraat, waar ik meer met God dan met ere ben groot geworden, geen overweg te bekennen. Ik moest er helemaal voor naar de Vrolikstraat achter het Weesperspoortstation. Vlakbij was het rangeerterrein. Om te voorkomen dat de mensen uren bij de gesloten spoorbomen zouden moeten wachten, hadden de heren, die ons regeren, een tunneltje laten spitten, onder de spoorlijn door naar de overkant, met een gootje langs de trap voor de fietsen. Ik had maling aan die ondergrondse kippenloop. Urenlang leunde ik op de gesloten spoorbomen, dromerig klos-ogend langs de rails, naar de nooit te grijpen verte.

Kwam een vrouwtje aan. 'Jongetje, je staat daar maar te darren. Weetje niet dat ze een tunnel gemaakt hebben?' De waarheid is altijd waar, maar zij is niet altijd terzake.

zorgen.

54