De wereld is rond, maar mijn zolen zijn plat

ZE ZEGGEN, DE WERELD IS ROND

Wanneer de stoomfluiten in de haven vlakbij, de stilte in stukken loeiden met hun beklemde kinkhoestkelen, reten ze meteen mijn hart in flenters. Ik moest mee, ik moest weg, heel ver weg, wat kon mij het schooltje en de meester schelen, wég moest ik, wég! Toen ik twaalf jaar was kwam ik na onrijp beraad tot de slotsom, dat mijn vader en moeder reeds te lang het ouderlijk gezag over mij hadden misbruikt. Ik zou mij spoedig aan het gezinsverband ontrukken. Maar met wie kon ik over mijn geheime wens praten? Ik voelde me sterk aangetrokken tot de buurman schuin aan de overkant. Hij heette Mousje Turk. Behalve zijn naam had hij niets mohammedaans. Mousje was paraplumaker. Hij mopperde als het mooi weer was. 'Nah. Mooi weer is sof weer!' Vielen de eerste regendruppels, dan pakte Mousje een schoof paraplu's. Als de sluizen des hemels wagewijd openstonden, sjouwde hij grinnikend van plezier onder een zwart zijden afdak door de glimmende straten. Een dubbeltje een mooie paraplu, een dubbeltje maar, kan niet stuk gaan, kan niet overwaaien ...'

Terwijl ik dit schrijf, zie ik mezelf in het voorkamertje zitten. Aan de wand hangen in ovale, vierkante, ronde, zwarte, vergulde, eiken- en vurenhouten lijstjes vele Turken. 'Meneer Turk ik loop weg!' 'Zo!

'Ik wordt matroos.'

'Voor mij mag je varen, maar dat ze bij de boten op een jiddisj Bar-mitzwah jongetje¹) van dertien jaar zitten te wachten? NEE.'

Dertien jaar, kerkelijke meerderjarigheid.

53