De wereld is rond, maar mijn zolen zijn plat

gieuze probleem van Israël. De vromen willen niet, dat op Sabbath de bussen rijden of dat de televisie aan is. Iedereen zijn vrijheid. Daar niet van! Maar wat is de praktijk? Dat ziet U nu zelf. Omdat zij zo vroom zijn, doe ik het bijna in mijn broek. Is dat democratie? Het is gewoon een dictatuur... en laat me nou gauw door, ik barst bijna.'

We kwamen eens een keer in Israël, dat was in mei 1968, de zesdaagse oorlog lag toen al weer bijna een jaar achter de rug. Het was in de week van Poeriem. Dat feest herinnert aan de boze Haman, die de Joden wilde uitroeien. Maar de beeldschone Esther betoverde het hart van koning Ahasveros tot gelei. Niet de Joden werden uitgemoord, maar Haman werd gehangen aan een galg van dertig ellen hoog. Het is een onderwerp voor een modern sexy verhaal (ouwe koninklijke bok, groen blaadje. Blaadje wil niet, oom zegt: doe 't maar). U kunt de synopsis lezen in de rol van Esther, vlak voor het boek van Job in het Oude Testament.

Sinds de dagen van koning Ahasveros zijn er vele Hamans opgestaan. Niet allen werden gehangen.

De mystieke optimist zegt: 'De joden hebben door een wonder alle Hamans overleefd.'

De cynicus: 'De witte olifanten kunnen ook zeggen, dat ze door een wonder alle jagers overleefd hebben. Maar er zijn nog steeds teveel jagers in de wereld en het aantal witte olifanten wordt steeds kleiner.'

Zegt de pragmaticus: 'Daarvoor hebben we nou Prins Bernard en het International Wild Life Fund.'

Als U deze discussie en mijn ietwat oosterse gedachtenspringerij hebt kunnen volgen, begrijpt U meteen, dat we weer in Israël zijn aangeland. Goed dan! We kwamen er, toen juist het Poe-riemfeest van 1968 werd gevierd. Na driejaar stilstand, eindelijk weer eens in het openbaar. Poeriem is een kinderfeest en tegelijkertijd het Joodse carnaval. In de Joodse buurten van Amster

32