Niemand die het antwoord weet

plezier zaten. Ze bestudeerden het gedrag van de mensen op het toneel, de mannen, die als man en de mannen, die als vrouw gekleed waren. Daaruit konden ze leren in hoeverre de genezing opschoot. Toen ik dat hoorde was ik gelukkig, dat ik geen toneel hoefde te spelen.

Na de fancy fair zakten we spoedig weer terug in de oude tredmolen. Geen enkele gebeurtenis tilde me ook maar een enkel ogenblik uit de lijst van grauwe alledaagse sleur. De zomer ging en de droefgeestige herfst kwam. De ploeg Pelle moest in een bospartij dode bladeren op grote hopen vegen en ze daarna wegkruien naar de compostkuil. We werkten een beetje rusteloos. Toen zei een van de jongens: 'Daar komt Koekierol aan'.

Ik bukte me over mijn schop. Toen de dokter voorbij ging, groette iedereen, ik bleef, naar de grond kijkend, stug verder werken.

'Kun jij niet groeten? Ik bedoel jou daar'. Ik moest nu wel opkijken. 'Je kunt barsten', zei ik grof.

Koekierol liep door, maar hij had de duvel in. Waar iedereen bij was, had ik hem vernederd.

's-Avonds moest ik op rapport komen. In de kamer van de directeur. Zoiets kwam zelden voor. Maar dit was dan ook een bijzonder geval.

'Jij bederft door je gedrag de uitstekende geest onder de

verpleegden'.

'Nooit wat van gemerkt'.

'Wat bedoel je?'

'Nooit wat gemerkt van een uitstekende geest'. Op die toon ging ons gesprek nog een tijdje door. Hij met een stem als een donzen deken, ik grof zonder éen onvertogen woord te gebruiken.

'Jongen, wat ben jij toch weerbarstig. .. voel je je zo eenzaam?'

91