Niemand die het antwoord weet

Voorgesticht. Daaronder waren Gerard, Jan en ik. Van mijn plan was dus niet veel terecht gekomen. Toch in éen opzicht was de verhuizing een verbetering voor mij. In de werkplaatsen van het Voorgesticht was een timmerwerkplaats. Een boekbinderij. Een ouderwetse kleine letterzetterij, elke letter moest uit de hand gezet worden. Verder was er een loodgieterij. Ik had de keus.

Ik koos de boekbinderij. Het was heerlijk rustig. Als je er zin in had, mocht je twee dagen per week werk naar eigen keuze maken. Ik besloot een middeleeuwse band voor een gebedenboek te ontwerpen. Mooi kunstleer. De stempels voor de antieke letters sneed ik zelf, op een ouderwetse pers werden ze met goudblad in het leer gedrukt, en daarna smeerde ik er watertjes op, waardoor het goud de belegen kleur krijgt, die aan de middeleeuwen herinnert. De sierlijke krullen en tierlantijnen vond ik het mooiste. Toen ik met de band klaar was, dacht ik: ik ga een pak perkament in die band binden, en op elke bladzij een miniatuur tekenen met als hart een letter van het alfabet. De baas van de boekbinderij vond het goed, als ik het maar deed in de twee dagen, die bestemd waren voor werk van eigen keuze. Ik kreeg verf en pennen en penselen. De gedachte aan de letters, die ik zou tekenen namen mijn gedachten vierentwintig uur per etmaal in besiag. Van de A uitgaande, zou ik een monumentale kathedraal tekenen met gebeeldhouwde figuren in de gevel, alles heel klein en fijn. De hoofdkleur geelgrijs, met hier en daar een bruin vlakje. De kathedraal zou in een winters landschap staan, de sneeuwvlokken dalen als fijne witte pareltjes uit de hemel, wie het zag, zou denken: wat moet het in die kathedraal heerlijk toeven zijn.

A,ls ik zeg, dat het denken aan die tekeningen vierentwintig uur per etmaal in beslag nam, dan is dat de letterlijke waarheid. Ik dacht aan niets anders, ook niet in mijn slaap. Na de A zouden er nog vijfentwintig letters komen. Als ik

79