Niemand die het antwoord weet

ik zal alles doen'. 'Afgesproken'.

Ofschoon de huilerige Jan niet in het komplot werd betrokken, begreep hij drommels goed, dat er iets gaande was. Alleen, hij wist niet wat. Jan werd nors en humeurig. Ik vermoedde, dat hij kwaad was omdat hij buiten het geheim werd gehouden. Ik mocht hem niet. Een geheim van drie weet iedereen. In zulke situaties komt dikwijls het toeval te hulp of misschien is het helemaal geen toeval. Het kan ook zijn, dat als twee mensen iets hevig en intens willen, de omstandigheden zich voegen naar hun wil.

Er was iets kapot aan de riolering. Een stuk van een grote betonnen afvoerbuis moest vervangen worden. De aannemer had de drie vervangstukken al vast naar de plek van het werk gebracht. De oude buis moest worden blootgegraven. Dat kon net zo goed door een paar verpleegden gebeuren. Dan had de aannemer later nog slechts een betrekkelijk klein karweitje.

Gerard en ik werden aangewezen om het graaf- en spitwerk op te knappen. Een verpleger ging mee. Voor het toezicht. Maar die verpleger was er eentje van geen-beter-leven-dan-een-goed-leven.

'Nou, jullie graaft maar. Ik ga wel zo lang op mijn nekharen leunen'.

In de schaduw van een van de vervangings-buizen ging hij een sigaretje roken. Daarna lag hij het hoogste lied uit te snurken.

Gerard en ik werkten aanvankelijk stug door. En onderwijl praatten we. Over de foto's. Gerard kende geen ander onderwerp. Zover mogelijk van de snurkende verpleger verwijderd, zaten we naast elkaar. Plaatjes kijken. Bijzonderheden aanwijzen. Elkaar opjutten. Kusjes geven. Handjes pakken. De stoei- en knoeipartij duurde eindeloos. Daarna moesten we, afgemat en geradbraakt, de oude buis bloot

75