Niemand die het antwoord weet

verboden, opwindende plaatjes kijken. Of zou ik die foto's toch maar aan Gerard laten zien. Ik wierp de gedachte omhoog, speelde er mee, als een jongleur. Wel doen, niet doen. Aarzelingen. Vlagen van resoluut nee, dan weer twijfels. Voordat ik de bul in het magazijn had ontmoet, had ik ook wel eens gedacht: ik moet het geheim van de foto's met iemand delen. Het incident met de bul had de behoefte om iemand de plaatjes te laten zien, aangewakkerd. In mijn nachtelijke dromerijen waren alle aarzelingen weggevallen. Ik liet de foto's aan Gerard zien. In een geheimzinnig rendez-vous. Heet van begeerte werd ik wakker. Tijdens het werk fluisterde ik Gerard toe: 'Ik zal je straks iets laten zien'. 'Wat?'

'Zie je straks wel. Meteen wegstoppen. Kijken op het toilet'. Bij het doorgeven van een gerepareerde zak, schoof ik Gerard ongemerkt het pakje foto's toe. Niemand had er iets van gemerkt.

Door de foto's werden Gerard en ik nog sterker naar elkaar getrokken. We deelden samen een verboden genot. Gerard was een vreemde jongen. Ik kon die plaatjes weken lang in hun geheime bergplaats laten. Slechts nu en dan voelde ik de drang ze te voorschijn te halen. Toen Gerard echter de verboden vrucht éénmaal had geproefd, wilde hij de foto's elke dag zien. Het liefst had hij ze dag en nacht bij zich willen houden. Ik stond doodsangsten uit. Gerard was roekeloos. Het leek wel alsof hij het er op aanlegde gesnapt te worden. Ik stelde hem op rantsoen. Tweemaal in de week kijken is genoeg. Driemaal, toe nou. Nee, tweemaal en niet meer.

'Als ik ze een hele week mag hebben, zal ik alles doen wat je maar wilt'.

'Er valt hier niet veel te doen'.

'O ja wel, ik vind wel iets. Afgesproken? Een hele week en

74