Niemand die het antwoord weet

'Ik kijk wel uit'.

'Als ze je snappen, krijg je cellulair . 'Mij snappen ze niet, de rotzakken'.

Ik slenter naar de werkplaats terug. Gerard kijkt me aan. Daarna Jan. Ik zie aan hun ogen, dat ze voelen, vermoeden, weten wat er is gebeurd. Wat dan nog.. . zijn we niet allemaal hongerige schipbreukelingen op een eender vlot? Gerard heeft duidelijk de duvel in. Hij laat het onomwonden merken. Hij geeft norse antwoorden. Is hij jaloers, nou, wat mij betreft mag hij ook eens keer de zakken naar het schuurtje dragen. Als hij net zo boft als ik, mag hij niet klagen. Maar Jan, de huilige, harige Jan, leeft merkbaar op. Die heeft altijd een norse bui. Nu is hij vrolijk. Hij lacht, hij gaat zowaar een liedje zingen, met een stem zo vals als een kraai.

's-Avonds in de eetzaal liet de bul uit het magazijntje op geen enkele wijze merken, dat er tussen ons iets is. Ik liep onverschillig langs hem. Dat viel me niet moeilijk want enige genegenheid voelde ik niet voor hem. Het incident van vanmiddag had geen enkele diepe betekenis. ('Heeft u een vuurtje voor me?' — 'Alsjeblieft' — 'Dank u wel'.) Vreemden waren wij en vreemden zijn wij gebleven. Gerard bleef kwaad. Zal ik hem de foto's laten zien? Misschien zakt zijn boze bui dan wat. Aan de andere kant, waarom zou ik dat grote risico lopen? Wanneer de directeur en de dokters er achter komen is alles verknoeid. Het hebben van zulke plaatjes was ten strengste verboden. . . het stond nergens met zoveel woorden beschreven, maar zoiets kon je met je klompen aan wel voelen. En — toppunt van alles — het tonen van zulke foto's aan mede-verpleegden.. . als ze daar achterkwamen, nou dan zwaaide er wat. Dan maar de foto's in hun geheime bergplaats laten. De wetenschap, dat ze voor mij binnen handbereik lagen, gaf mij een gevoel van superioriteit. Als ik wilde kon ik elk uur van de dag naar die

73