Niemand die het antwoord weet

In de vrije wereld bestaat een uitgebreide code. Wie kontakt wil leggen, fluit of knipoogt of zoiets. Maar in het gesticht was de code zeer beperkt. Iemand liep langs je en fluisterde heet en begerig: 'Ik val voor je'.

Ik deed alsof ik het niet begreep. Het masker der onnozelheid. Er waren onder de verpleegden enkele sterke jongens met zware spieren, de lusten tintelden in hun ogen. Ze werden de bullen genoemd. Het was altijd een van de bullen, die me in 't voorbijgaan probeerde op te jutten.

Hoe groeide uit die losse opmerkingen een affaire? Ik kan dat moeilijk gedetailleerd beschrijven. Duizend kleine steentjes werden naast elkaar gelegd, en opeens was het er: het mozaïek.

De chef van de werkplaats zegt, dat ik een stapel gerepareerde postzakken op mijn nek naar de achterkant van het gesticht moet brengen, naar het magazijn, waar de posterijen ze eenmaal in de week komen afhalen. Hel is een hele vracht. Ik ben sterk. Het is een verzetje. De buitenlucht. Door het gras lopen. Niemand die me haast, niemand die op me wacht.

De lucht is zoet als honing. In de verte fluit een trein, het geeft me een weemoedig gevoel. Ik trap voetballend tegen een steen.

De deur van het magazijn staat open. 'Hé, lange'.

Een van de bullen. Hij bindt de zakken in stapels van tien.

'Sigaret?'

'Graag'.

We kijken elkaar aan. Dat is genoeg. 'Hier dan maar, achter die hoop zakken . 'Mij best'. Wat later.

'Bek houden, dat weet je'.

72