Niemand die het antwoord weet

Sommige mensen laten de godganselijke dag de radio aanstaan. Zachtjes. Ze stofzuigen, ze praten, ze eten, ze leggen een kaartje, ze hebben lief. . . de radio zeurt door op de achtergrond. Ze horen de muziek pas, als het toestel kapot gaat. Precies zo leefde ik aanvankelijk in dat grote gesticht. De mensen waren er altijd, maar ik drong ze naar de achtergrond. Al ziet men de lui, men kent ze niet. Je hebt vrienden, nee, vrienden is het verkeerde woord; verplegers loeren op het prilste begin van werkelijke vriendschap. Ze hebben er een gangbare formule voor.

'Het begint met vriendschap, dan wordt het handje geven en het end is altijd rotzooien'.

Maar ze vinden het wel goed, dat je een of twee kennissen hebt, met wie je praat, naast wie je aan tafel mag zitten en met wie je in de werkplaats samenwerkt. Ze moeten het wel goedvinden, want een verpleegde is toch al eenzamer dan een ijsbeer in de Poolzee, als ze hem nu ook zijn twee praatkameraadjes afnemen, kunnen ze hem beter direkt naar het gekkenhuis sturen.

Bij mij was de keuze van mijn praat-kameraadjes volkomen toevallig. Jan en Gerard had ik 's-middags zittend op een heuveltje langs het grasveld mijn levensverhaal onthuld, zij hadden het hunne verteld. Nou en toen bleven we maar bij elkaar. Altijd met ons drietjes. Want dat was de ongeschreven wet in het gesticht. Twee jongens samen, dat eindigt altijd met rommelen, drie worden bij elkaar gehouden door jaloezie.

Met Gerard, de jongen van het bouwkeet je en het jongetje met bloed uit het mondje en achterhoofdje.. . met hem had ik meer op dan met Jan, de behaarde, altijd-klagende manvrouw. Jan en Gerard waren een paar dagen eerder gekomen dan ik, logisch dus, dat we als drie nieuwelingen bij elkaar bleven. Maar van begin af aan kon ik de gedachte niet van me af zetten, dat Jan iets tegen me had. Wat? Dat wist hij

66