Niemand die het antwoord weet

toch-een-berouw. Die schijnheiligheid was erg mooi, maar ik was een jonge sterke vent.

Ik moest een uitlaat hebben voor de krachten, die in me woelden. Ik wist wat ik wilde, maar ik moest mijn tijd afwachten, geduldig, als een kat voor een muizegat. Mijn kans kwam toen ik voor een uitvoerig onderzoek naar de psychiater moest. Hij was een druk mannetje. Maar zijn ogen waren rustig. Hij vroeg en ik antwoordde. Ik had besloten de rol te spelen van iemand, die geestelijk wat is achtergebleven. Niet achterlijk, niet debiel of imbeciel. Nee, doodgewoon iemand, die in zijn geestelijke belangstelling niet verder is gekomen dan een jongen van een jaar of twaalf. Hij liet me rekensommetjes maken. Doodgemakkelijk, maar ik maakte de onnozelste fouten. Toen liet hij me vragen beantwoorden over hoofdsteden en rivieren. Daar heb ik een mooi soepje van gemaakt. Vervolgens vroeg hij me welke boeken ik graag las. Ik liet een paar gesmoorde tranen in mijn stem meeklinken, toen ik hem vertelde, dat ik gewoonweg dol was op 'De Roos van Dekama', enne thuis heb ik zulke prachtige boeken enne zou ik ook niet een boek met een reisbeschrijving van thuis gestuurd kunnen krijgen enne ook een paar boeken over kunst, enne ze staan allemaal naast elkaar in mijn boekenkastje, enne ik zou zo gelukkig zijn als ik die boeken hier had. De psychiater zei, dat hij er voor zou zorgen, dank u wel, dokter, ik heb u lekker belazerd, dokter. De boeken kwamen prompt, 's-Avonds in het donker peuterde ik de foto's uit de band waar ik ze indertijd had verstopt. Honderd jaar geleden had ik die foto's genomen. Of je het hoofd ziet, dat in een vorige incarnatie tussen je schouders heeft gezeten.

Ik heb gezegd, dat ik even naar het toilet moest, en nu zit ik de foto's te bekijken. Het brilletje met de driekwarts wandjes rondom. De enige plaats waar je overdag alléén kunt zijn. Niet

64