Niemand die het antwoord weet

'Noem mij maar Leo. Zo heet ik trouwens'. 'Leo, waarom zit je hier?' 'Jonge jongens en foto's'. 'Vertel eens wat'.

Met eenvoudige aanduidingen waren ze niet tevreden. Ze

vroegen bijzonderheden.

'Wat heb je toen gedaan?'

'Hoe voelde dat aan?'

'Deed het lekker pijn?'

Het praten over mijn verleden onderging ik als een reinigend bad. Of ze me spiernaakt uitkleedden. Op klaarlichte dag. Midden op het grote grasveld. De verplegers liepen rond, ze hielden iedereen scherp in het oog. Praten is een manier van onthullen. Wij drieën toonden elkaar wellustig onze naaktheid.

Gerard was evenals ik gèk op jongens. Vooral in de leeftijd van een jaar of zeven. Met een buurjongetje had hij in een schuurtje op een bouwwerk wat geknoeid. 'Het was toch zo'n lief knulletje. Zo lekker. Alleen, toen hij zei: ״Ik zal het aan moeder vertellen", werd ik kwaad, angstig. Ik zag niets nieer, ik hoorde niets. Toen ik weer bij mijn positieven kwam, lag dat lekkere knulletje op de grond en er liep bloed uit zijn mondje en uit zijn achterhoofdje, en ik had een grote klinker in mijn hand, die schuur lag vol met klinkers. Jammer, hij was zo'n lief kind met violet-blauwe ogen, net vergeet-me-nietjes'. 'Hoe lang moet je hier nog blijven?'

'Ik hoop dat ik nooit weg moet. Hier is het rustig, de wereld buiten is vol klinkers'. 'Waarom zit jij hier, Jan?' 'Moet je eens kijken'.

Hij stroopte zijn mouw op. Zijn armen waren harig als de poten van een aap. Dicht, dik zwart haar. Ik werd er onpasselijk van. Jan knoopte zijn overhemd van boven los, éen

62