Niemand die het antwoord weet

heeft me jammerlijk in de steek gelaten, de opschepper. Hij is dood! Maar ik blijf hem verwijten maken. Ik vecht met hem. Hij moet dood blijven, hoe dan ook. De narigheden van de laatste maanden heb ik aan hem te wijten, aan hem en aan niemand anders. Hij heeft me overmoedig gemaakt. Hij met zijn eeuwige optimisme. Je rolt er wel door, ik heb je vooraf alle antwoorden ingefluisterd, je verslaat al je vijanden, doe maar precies wat ik je aanraad. Hoogmoed kwam voor de val.

Ik moet hier weg. Zo gauw mogelijk. Maar hoe? Je moet een ander mens worden. Als ik mezelf moed in praat ('dit gesticht met al die dokters en verplegers is natuurlijk om je te genezen') weet ik, dat niet ik, maar Folkert Folkertsma aan het woord is. Wie niet ziek is, kan niet genezen. Wat gaat er gebeuren? Doktertje voor, doktertje na. Tong uitsteken, pols voelen. Nou, jong, vertel me maar eens wat er precies bij je omgaat. Zo, maar je bent toch volwassen en zo sterk, kan je je nou helemaal niet beheersen? En dan knik ik schaapachtig, ja dokter, ik zal me beheersen. Hoe doe je zoiets? Nou, flink zijn, gewoon flink zijn. En als alles achter de rug is, zijn we nog even ver.

Folkert Folkertsma moet zwijgen. Ik wil niks meer met hem te maken hebben. Ik moet mijn weg zelf zoeken. Ik moet voorzichtig zijn. Op elk woord passen. Nadenken voordat ik iets zeg. Alles inpassen in de rol, die ik ga spelen, de rol van het doetje. Wie vrij en blij wil leven, verschuile zich achter een masker.

De dokter kwam me opzoeken in de isoleer. Een klein mannetje met een schedel als een vuurtoren, zijn ogen glinsterden achter dikke brilleglazen, hij had ijskoude vingers. Een vluchtig onderzoek en toen maar praten. Wanneer ben je geboren? Is er veel ziekte in je familie? Hou je helemaal niet van meisjes? Ben je bang voor ze? Ja dokter, ja dokter,

59