Niemand die het antwoord weet

verte. Met die gloedvolle schildering van dat gesticht probeerde Holman me een beetje op te vrolijken. Mij kwelde de gedachte, dat ik in de zespijper van de Weteringschans naar 'Oudenhof' zou worden overgebracht. Drie keer had ik nu al in die rijks-veewagen een rit moeten maken. Een keer van de Prinsengracht naar de Weteringschans, twee keer van de Schans naar de Leidsedwars en terug. Welke schurk heeft op het bankje gezeten, waar ik nu zit, welke moordenaar? Ze zeggen, dat je ziek bent en dat je naar een gesticht moet om op te knappen. . . maar ondertussen stoppen ze je in de dievenwagen. De belediging. De vernedering. Het bedrog. 'Je gaat vast naar 'Oudenhof'. Als je die ouwe klantjes van me ziet, doe ze de groeten'. 'Die zijn misschien al lang weg'.

'Zo vlug zijn ze daar niet. Ze moeten wel het gevoel hebben,

dat je een ander mens bent geworden'.

Een ander mens worden? Hoe leer je zo iets? Hoe doe je

dat?

De Chevrolet was er eentje, zoals er dertien in een dozijn gaan. Maar het was een heerlijke gewone auto. Een veldwachter in burger achter het stuur. Eentje, eveneens in zijn dagelijkse kloffie, naast me. Ik werd niet geboeid of zoiets. 'Sigaret?' 'Graag'.

We reden dwars door Amsterdam. Wie ons zag dacht: toch maar een prima leven, met je drietjes uit rijden op een door-de-weekse dag.

Onderweg was het geen stommetje stommetje onder de deken niet te lachen niet te spreken. De veldwachters kletsten over ditjes en datjes. Met geen woord duidden ze op mijn veroordeling. Maar ik kon er niet over zwijgen. Toen moesten ze wel iets terugzeggen.

'Je bent niet de eerste die we naar 'Oudenhof' brengen'. 'Hoe is 't er?'

57